Een Liefdesbrief van Lettervermicelli (2021)
Tegenover elkaar zitten we aan de keukentafel. Mijn tenen wiebelen over de jouwe heen. Ik heb de soep verdeeld over onze soepkommen en jou iets meer gegeven dan mijzelf, vier soepballen en veel meer lettervermicelli. Terwijl ik de soep in je kom giet, zie ik de nog onuitgesproken zinnen aan mij voorbijgaan. De zinnen vormen het liefdesverhaal dat ik niet durf te bespreken in je soepkom.
Je lepel gaat vluchtig van kom naar mond en tikt daarbij langs jouw rechte vierkante tanden.
‘Eet ze maar lieveling’ denk ik. ‘Slurp de zinnen gulzig op.’
Zijn brede hand met de korte afgebeten nagels ligt een paar centimeter van mijn hand. Zekere handen met onzekere nagels.
Ik kijk in mijn soepkom en zie mijzelf terugkijken. Mijn ogen zijn gespannen en mijn bovenlip kruipt zenuwachtig naar mijn neus. Eén groot vraagteken voel ik mij. Terwijl hij een uitroepteken is. Eén lijn met een punt. Ik voel mij zacht en bewegelijk, constant krullend om hem heen. Terwijl ik in de soep roer, zie ik mijn gezicht verdwijnen en verschijnen. Ik lijk mijn hoofd te schudden en mijn eerst nog gespannen ogen kijken mij nu uitdagend aan. De net nog zenuwachtige lip begint plotseling te praten en vraagt me: ‘Waarom zeg je nou niets?’
Tegenover elkaar zitten we aan de keukentafel. Mijn tenen wiebelen over de jouwe heen. Ik heb de soep verdeeld over onze soepkommen en jou iets meer gegeven dan mijzelf, vier soepballen en veel meer lettervermicelli. Terwijl ik de soep in je kom giet, zie ik de nog onuitgesproken zinnen aan mij voorbijgaan. De zinnen vormen het liefdesverhaal dat ik niet durf te bespreken in je soepkom.
Je lepel gaat vluchtig van kom naar mond en tikt daarbij langs jouw rechte vierkante tanden.
‘Eet ze maar lieveling’ denk ik. ‘Slurp de zinnen gulzig op.’
Zijn brede hand met de korte afgebeten nagels ligt een paar centimeter van mijn hand. Zekere handen met onzekere nagels.
Ik kijk in mijn soepkom en zie mijzelf terugkijken. Mijn ogen zijn gespannen en mijn bovenlip kruipt zenuwachtig naar mijn neus. Eén groot vraagteken voel ik mij. Terwijl hij een uitroepteken is. Eén lijn met een punt. Ik voel mij zacht en bewegelijk, constant krullend om hem heen. Terwijl ik in de soep roer, zie ik mijn gezicht verdwijnen en verschijnen. Ik lijk mijn hoofd te schudden en mijn eerst nog gespannen ogen kijken mij nu uitdagend aan. De net nog zenuwachtige lip begint plotseling te praten en vraagt me: ‘Waarom zeg je nou niets?’
